ไปสักการะพระปธม
เดินทางไปตามแบบพระธุดงค์ หยุดพักระหว่างทางเสียคืนหนึ่ง ไปถึงก็ปักกลดอยู่ในป่าสวดมนต์ภาวนา บำเพ็ญสมณธรรมในคืนวันเพ็ญเดือนสิบสอง อากาศหนาวเย็น พระจันทร์ส่องแสงสุกสว่างบนท้องฟ้า สาดแสงส่องต้ององค์พระปฐมเจดีย์สูงเด่นอยู่ เบื่้องหน้าแว่วเสียงมหรสพดนตรีลอยลมมาแต่ไกล ทำให้จิตใจเคลิ้มคิดไปถึงคร้ังพทุธกาลเนิ่นนานมากว่า ๒๔๐๐ ปี พระพุทธองค์ไ้ดทรงสละราชสมบัติ สละพระราชอำนาจของพระมหากษัตริย์ สละบุตรภรรยา ข้าแผ่นดิน ออกบวชโดยเด็ดเดี่่ยว ทรงทรมานรพะวรกายอยู่ถึง ๖ ปี จึงได้บรรลุพระอริยสัจธรรม ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า ออกเผยแพร่พระธรรมวินัยอยู่อีกถึง ๔๕ ปี ก็ทรงพระดำเนินด้วยพระบาทเปล่า ทรงฉันท์ข้าวของชาวบ้าน ทรงฉันน้ำในบ่อสระห้วยหนองและลำธาร ทรงบรรทมบนพื้นดินพื้นทราย มีแต่หญ้าและใบไม้รองพระวรกาย พระตถาคตก็เหมือนเราเวลานี้่
เรากำลังเดินทางตามรอยบาทพระพุทธองค์ ก็โอรสเจ้าฟ้ามหากษัตริย์ยังถือปฎิบัติได้จนตลอดพระชนม์ชีพ นับประสาอะไรกับเราลูกชาวนายากไร้ เคยนอนกลางดินกินกลางทรายมาแต่อ้อนแต่ออกจะทำไม่ได้ จะทนไม่ได้เล่า พระพุทธองค์เสด็จดับขันธ์ปรินิพพานไปแล้ว ๒๔๐๐ ปีเศษ เราก็เป็นเชื่อสาสยพระตถาคต นำมาประพฤติปฎิบัติบ้าง ชีวิตก็จะมีแต่ความสุข สงบ เยือกเย็ฯ ห่างไกลจากไฟโลภ ไฟโกรธ ไฟราคะ อันเร่าร้อนเผาไหม้ ไปไหนก้มีแต่คนกราบไหว้บูชา ถวายข้าวปลาอาหาร ลูกพระตถาคตไม่เคยอดอยาก มีแต่ลาภทานสักการะ พระมหาเจดีย์ที่บรรจุรพะบรมธาตุ คนท้ังหลายก็หลั่งไหลกันมาบูชาสักการะ เราคิดไปแล้วก็ปลาบปลื้มใจ ที่เกิดมาเป็นมุนุษย์ได้พบพระพุทธศาสนา เราจะอุทิศชีวิตอยู่ในพระพุทธศาสนาไปกว่าชีวิตจะหาไม
หลวงพ่อแช่ม คิดไปก็เกิดความปิติอิ่มเอิบใจ จึงได้ตั้งจิตอธิษฐษน ต่อหน้าพระปฐมเจดีย์ กล่าวเป็นคำปฎิญาณว่า
"พทธัง ชีวิตัง ยาวะนิพพานัง สระณัง คัจฉามิ
ข้าพเจ้าขอถึงซึ่งพระพุทธเจ้า เป็นที่พึ่งไปจนตลอดชีวิต กว่าจะถึงซึ่งพระนิพพาน
ธัมมัง ชีวิตัง ยาวะนิพานัง สระณัง คัจฉามิ
ข้าพเจ้าขอถึงซึงพระธรรม เป็นทีพึ่งไปจนตลอดชีวิต กว่าจะถึงถึงพระนิพพาน
สังฆัง ชีวิตัง ยาวะนิพพานัง สระณัง คัจฉามิ
ข้าพเจ้าขอถึงซึ่งพระสงฆ์ เป็นที่พึ่งไปจนตลอดชีวิต กว่าจะถึงซึ่งพระนิพพาน"
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น